آن چه که قرار است در چند بخش در این بستر بازتاب یابد، متن مصاحبه ای است که توسط این ناچیز در منزل ایشان در تاریخ جمعه ۳۱ اردیبهشت ۱۳۷۲ ه.ش، مطابق با ۲۹ ذی القعدۀ ۱۴۱۳ ه.ق؛ یعنی حدود سی سال قبل انجام گرفت.
استاد معظم پس از پیاده شدن صوت مصاحبه، تمام متن آن را با دقت مورد مطالعه و مداقه قرار داد و مطالب آن را حک و اصلاح فرمود. متن کنونی متن اصلاح شده و نهایی آن مصاحبه است.
گفتنی است که این مصاحبه بنا به درخواست مرحوم شیخ علی اسلامی مدیر پر تلاش موسسه بعثت از این ناچیز انجام گرفت که قرار بود در قالب طرح بزرگی در باره عالمان حوزه علمیه خراسان استمرار یابد که متاسفانه به خاطر مشکلات مالی موسسه دنبال نشد.
بدون تردید بازخوانی تجربیات علمی و اخلاقی اساتید برجسته حوزه برای همگان به ویژه فضلا و طلاب حوزه بسیار مفید و راهگشا است.

لطفاً شرحی کوتاه از زندگی تحصیلی و علمی خود، و اساتیدی که داشته‌اید، بیان بفرمائید؟
بسم الله الرحمن الرحیم، الحمد لله رب العالمین، و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین.
اینجانب به سال یک‌هزار و سیصد و سیزده هجری شمسی، و در روستایی به نام “بنهنگ” از حومۀ شهرستان تربت حیدریه، به دنیا آمدم و دورۀ تحصیلی من حدوداً سی سال طول کشیده است. از سال ۱۳۲۴ هـ.ش تا سال ۱۳۲۶ هـ.ش، حدوداً دو سال درس‌های مکتب و کتاب‌های فارس متداول آن زمان را در مکتب خواندم و از سال ۱۳۲۶ هـ.ش وارد حوزۀ علمیۀ تربت حیدریه شدم و تا سال ۱۳۳۲ هـ.ش در آن‌جا مشغول به تحصیل بودم و از سال ۱۳۳۲ تا سال ۱۳۵۴ که مرحوم آیت الله العظمی آقای میلانی رحلت کردند، در مشهد و نجف مشغول به تحصیل بودم. یعنی از سال ۱۳۲۴ هـ.ش دوران تحصیلاتم شروع شد و در سال ۱۳۵۴ هـ.ش با فوت آقای میلانی به پایان رسید.
البته از این سی سال حدود، سیزده سال(بلکه چهارده سال که یک سال از آن با درس خارج همراه بوده) سطح طول کشید و هفده سال هم در درس خارج شرکت کردم و اساتیدی که افتخار شاگردی آنان را داشته و بیش از یک یا دو ماه از محضرشان استفاده کرده‌ام، در تربت عبارت‌اند از حاج آقای حسینی که الآن بحمد الله زنده هستند و از طلبه‌های آن زمان تربت بودند، مرحوم حاج شیخ عبد الله امامی که بعد از پیروزی انقلاب نمایندۀ تربت شدند، آقای حاج شیخ محمد آملی راشد، آقا زادۀ محترم مرحوم حاج آخوند ملا عباس تربتی، که هنوز بحمد الله زنده هستند، مرحوم آقای سید محمد باقر طباطبائی که بعد از پیروزی انقلاب به عنوان اولین امام جمعۀ تربت انتخاب گردیدند.
در مشهد عبارت‌اند از مرحوم آقای حاج شیخ محمد تقی ادیب نیشابوری که مطول و تتمۀ ادبیات را نزد ایشان خواندم، و مرحوم حاج سید احمد مدرس که قوانین و لمعتین را از محضر ایشان استفاده کردم، و مرحوم حاج شیخ هاشم قزوینی که سطح عالی رسائل و مکاسب و کفایه را در خدمت ایشان تلمذ کردم. همینجا عرض کنم آخرین گروهی که تمام سطح را از محضر مرحوم حاج شیخ هاشم قزوینی استفاده کردند، بنده و افراد هم‌دورۀ بنده که حدود سیصد نفر بودند، بودیم. پس از آن آن شخصیت کم نظیر مریض و به رحمت ایزدی پیوست و برای همیشه آن مشعل فروزان حوزۀ علمیۀ مشهد به ظاهر خاموش شد.
مرحوم آقای میلانی که شانزده سال در درس خارج ایشان فقهاً و اصولاً شرکت کردم، و جناب حاج آقای وحید خراسانی که فعلاً در قم تشریف دارند، که قریب سه سال در مشهد هم‌زمان با شرکت در درس مرحوم آقای میلانی و یک سال در بحث از درس خارج ایشان استفاده کردم؛ و در نجف عبارت‌اند از بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران مرحوم آقای خمینی و مرحوم آقای خوئی و حاج آقای وحید خراسانی که اشاره شد، یک سال یعنی از اواسط سال ۴۴ شمسی تا اواسط ۴۵ که در نجف بودم، از این اعاظم استفاده کردم.